Het nieuwe schooljaar is van start. Eentje waarin ik ook daadwerkelijk naar school zal moeten om mijn diploma uiteindelijk te kunnen halen. Maar lukt dat eigenlijk wel? Is die hele autistische burn-out al wel over, en zo nee, wanneer is het dan zover? En hoe zit het eigenlijk met alle dingen die blijven veranderen door de coronapandemie? Ik heb stress en twijfels, die ik de dag voor mijn negentiende verjaardag onder woorden bracht in deze blogpost.
Taart kopen
Ik sta voor het schap met gebak in de Albert Heijn. Morgen is mijn verjaardag en ik heb moorkoppen nodig voor als mijn begeleider zometeen komt. Op mijn lijstje staat ook mokkataart voor morgen en appelkoeken voor opa, want die lust geen mokkataart. Het is het eerste jaar dat ik geen rekening hoef te houden met lactosevrije taart of koek, want mijn oma met haar allergie zal er niet bij zijn. Nooit meer. Ze is drie weken geleden overleden en terwijl ik daar zo naar de taarten sta te staren, overvalt het verdriet me ineens. Hoe kan ik nu het leven vieren terwijl dat van haar nog maar zo kort geleden ophield?
Naast me staat een vrouw een of andere aardbeientaart te bestuderen. Misschien ziet ze slecht, want ze buigt helemaal voor me langs. Ik vind het ongemakkelijk. Er is nog steeds corona en ze komt veel te dichtbij. Ik ben gevaccineerd, maar ook toen er geen wereldwijde pandemie was, wilde ik mensen die ik niet ken zo dicht in mijn buurt hebben. Ze zegt niks over dat ze erbij wil, dus blijf ik staan.
De muziek in de Albert Heijn staat altijd veel te hard. Het is een winkel die ik altijd vermijd. De paden zijn te smal waardoor iedereen tegen je aan knalt en je niet zonder vragen langs iemand kan. De spotjes staan strategisch afgesteld om producten uit te lichten, of het is om op bepaalde plekken ineens volledig in je gezicht te schijnen waardoor je verblind wordt. Daar ben ik nog niet uit.
Ik ben ook al bij de Deen een paar tientallen meters verderop geweest. Daar hadden ze wel mokkataart, maar geen appelkoeken of moorkoppen, dus bedacht ik dat het handig zou zijn als ik alles tegelijk in de Albert Heijn zou kopen. Maar voor me liggen alleen de moorkoppen van mijn lijstje en verder allerlei taarten die ik niet lust. Hoe langer ik blijf staan, hoe voller mijn hoofd raakt. Pratende mensen, rollende karretjes, een piepende oven op de broodafdeling, jengelde kleuters en dus die muziek. Er ontstaat kortsluiting in mijn hoofd. Ik wil niet terug naar de Deen, maar over een uur komt mijn begeleider, dus ik kan niet met lege handen naar huis. Ik besluit om dan nu alleen de moorkoppen mee te nemen. Ik reken af bij de zelfscan, zodat ik niet nog in de rij hoef te staan.
Bij mijn fiets bel ik mijn moeder op. Ondertussen ben ik door de overprikkeling en kortsluiting gaan huilen. Nadenken lukt niet goed meer en ik ben al mijn woorden kwijt. Mama stelt me gerust, zegt dat zij de mokkataart bij de Deen wil halen straks en dan koeken zoekt voor opa. Iets rustiger stap ik op mijn fiets.
Morgen word ik negentien jaar en over anderhalve week ga ik na een jaar thuis te hebben gezeten met een autistische burn-out weer naar school. En het enige wat ik kan denken is; als ik niet eens gewoon taart kan kopen, hoe moet dit schooljaar dan gaan lukken?
Corona & school
Iedereen heeft het steeds over 'het nieuwe normaal', wat eigenlijk niet veel meer is dan teruggaan naar het leven van vóór de coronapandemie. Heel nieuw is het niet, al zal het wel wennen zijn. Mensen krijgen sneller last van overprikkeling omdat ze al die drukke straten niet meer gewend zijn. Ze zijn sneller moe en prikkelbaar of krijgen last van hoofdpijn. Dat verdwijnt na een tijdje vanzelf weer zodra ze weer gewend zijn aan al die prikkels. Het zou leuk zijn als mensen dat gevoel onthielden, want dat is wat ik altijd ervaar als ik naar een winkel ben geweest.
Een voordeel aan de pandemie is dat men heeft ontdekt dat je ook prima vanuit huis kunt werken voor school of je baan. Eindelijk konden mensen met een beperking ook meedoen. Zelf je werk inplannen, op een stille plek zitten, niet met het OV moeten; allemaal pluspunten voor mensen die net als ik snel moe en overprikkeld zijn. Maar of het nou mogelijk blijft om thuis de lessen te volgen als alle niet-gehandicapte mensen het niet meer nodig hebben, vraag ik mij af.
Voorlopig ziet mijn rooster voor school er wel oké uit. Omdat we met 75% van de mensen tegelijk in school mogen zijn, staan er twee thuiswerkdagen op mijn rooster. Oftewel; bijkom-dagen. Gedeeltelijk naar school gaan is ook wel goed, want dan blijf ik makkelijker in m'n ritme zitten en krijg ik sneller antwoord op de vragen die ik aan mijn docenten stel. Hybride onderwijs is hoe ze dat noemen, en ik ben er wel voorstander van.
Mijn nieuwe normaal
Ondanks dat rooster, maak ik me nog steeds zorgen. In het jaar dat ik thuis was met mijn burn-out, heb ik veel geleerd. Ik herken signalen vanuit mijn lichaam sneller, zodat ik minder over mijn grenzen ga. Maar die grenzen zijn niet wijder geworden of zo en mijn energie is nog steeds erg laag. Een autistische burn-out is daarin echt anders dan een normale burn-out; je komt niet (altijd) meer terug op je oude niveau van vóór je burn-out. Bij een burn-out denk je aan rust nemen, opladen, en dan weer verder gaan waar je was gebleven. Zo werkt dat bij een autistische burn-out niet. Die worden vaak veroorzaakt doordat de autist zichzelf jarenlang heeft overvraagd, grenzen heeft genegeerd en z'n ware zelf is verloren. Teveel doen alsof -maskeren- om zo normaal mogelijk te lijken en daar de prijs voor betalen. De enige manier om een nieuwe burn-out te voorkomen, is om te stoppen met dat hele doen-alsof. Om je grenzen te leren kennen en hier ook daadwerkelijk naar te luisteren. Maar dat is lastig, want dat betekent dat je nooit meer zo 'normaal' wordt als voor je burn-out. Het betekent dat je je autisme moet omarmen en moet aanvaarden dat het nooit meer beter wordt. Dat je altijd snel moe zult zijn, met dingen hulp nodig zal hebben, bepaalde dingen beter niet moet doen of zelfs nooit kunnen.
En dat vind ik lastig. Logisch wel, denk ik. Op internet las ik zelfs over 'het rouwproces na je diagnose', omdat je weet dat autisme niet weggaat. Mijn taak is nu om mijn leven zo vorm te geven dat ik er het meeste uit kan halen wat voor mij haalbaar is. Dat betekent keuzes maken in wat ik belangrijk vind om mijn energie aan te besteden, en hulp vragen als iets niet lukt. Gelukkig denkt school erg goed mee. In Nederland is zo'n diploma-papiertje nogal belangrijk, dus ga ik mijn uiterste best doen om die te halen.
Ik moet mijn nieuwe normaal gaan accepteren. Misschien zal ik nog wel vaker huilend een supermarkt uit komen. Misschien moet ik met andere activiteiten stoppen om dit schooljaar te laten slagen. Misschien is dit een nieuw begin. Maar misschien ook niet en wordt het toch wat beter, maar duurt het gewoon wat langer. Wie weet.
Reactie plaatsen
Reacties