Recensie | Ooit in september

Waar het over gaat

Oliver gaat zijn eindstage lopen op de set van District 21, een populaire Nederlandse serie. Hij gaat er aan de slag als scriptschrijver. Daar loopt hij Lou Martens tegen het lijf; de knappe hoofdrolspeler. Oliver heeft het moeilijk met wat hij voelt voor Lou, en de dingen uit zijn verleden. Hij heeft geen zin om zijn emoties onder ogen te zien, maar soms gaan de dingen gewoon zoals ze gaan...

De schrijfstijl en personages

Oliver (Ollie) is de hoofdpersoon, en het boek is in de ik-vorm geschreven. Vaak zorgt dit ervoor dat ik makkelijk met het personage kan meeleven, en hem goed leer kennen doordat je alles vanuit zijn hoofd meemaakt. Dat viel me helaas een beetje tegen. Oliver bleef voor mij wat oppervlakkig, net als de andere personages. Daarvan is Lou de belangrijkste. Daarnaast zijn er nog andere personages die Oliver leert kennen op de set, zijn familie en Lou's familie. Zij hebben allemaal een duidelijke mening en karaktereigenschappen binnen het verhaal, en daarbij vond ik het ook minder erg dat ze niet zo extreem uitgebreid werden uitgewerkt.

Het boek las makkelijk weg, en is qua taalgebruik niet heel anders vergeleken met een YA-boek, ondanks dat dit een New Adult is. Soms had ik wel een extra witregel kunnen gebruiken, als er bijvoorbeeld een tijdsprong werd gemaakt. De appjes vond ik een leuke toevoeging, ook vormgeef-technisch. Zo wisselt het een beetje af. Wel kende ik lang niet alle afkortingen die in deze teksten gebruikt werden, wat enigszins onhandig was, omdat ik dan niet altijd wist waar het over ging. Maar dat zijn maar kleine dingen. Over het algemeen las het fijn, en had ik telkens zin om door te lezen.

Mijn mening

Dit boek is geen Young Adult verhaal, maar een New Adult romance. Dat staat ook op de voorkant van het boek, en ondanks dat dit genre voor mij volledig nieuw is, wilde ik het graag uitproberen. Na het lezen van dit boek heb ik wel besloten dat dit genre voorlopig nog niet voor mij is weggelegd. Ik doel voornamelijk op de intieme momenten. In YA-boeken zitten die ook wel, maar die zijn een stuk minder gedetailleerd beschreven. Ik denk niet dat ik er al helemaal klaar voor was om dit te lezen, en vond het daardoor ook wel erg veel van het goede. Tegelijkertijd vond ik het heel mooi door de emoties die werden beschreven. Ik kan het verder nergens mee vergelijken, dus weet ik ook niet of dit onderdeel van het verhaal nu wel of niet goed geschreven is. Ik denk dat het mooi is om te lezen voor mensen die hier wel van houden.

Het verhaal gaat voor een deel over Olivers moeilijkheden met zelfacceptatie en depressieve gevoelens. Het zelfacceptatie-gedeelte kwam goed naar voren en was ook logisch uitgewerkt. Het depressie-gedeelte daarentegen kwam voor mij een beetje uit de lucht vallen. Ik kreeg er tijdens het lezen geen hoogte van waar die gevoelens vandaan kwamen, en hoe die zich uitten. Dit komt wellicht doordat het meer werd verteld als feit of mededeling, in plaats van dat het werd laten zien in handelingen, gedrag of gedachtes. Dat vond ik jammer.

Ik dacht op een gegeven moment dat het een open einde zou gaan worden, maar gelukkig werd het wel mooi afgerond. Ook heb ik nog een keertje moeten huilen tijdens het lezen, maar dat doe ik vrij snel als er thema's als verlies aan bod komen. Er zitten best veel goede dingen in dit verhaal, maar had ook met een aantal dingen moeite.

Dit boek beoordelen vind ik moeilijk, omdat het buiten mijn comfortzone ligt, en bovendien niet helemaal mijn type genre bleek. Een kwestie van smaak dus. De schrijfstijl vond ik over het algemeen erg aangenaam, maar het verhaal is niet helemaal mijn ding. Als jij wel houdt van boeken die over liefde gaan (en daar niet zoals ik het liefst nog een hele dystopische oorlog omheen wilt hebben), dan denk ik dat je dit boek leuk gaat vinden. Van mij krijgt het een gemiddelde ★★★.