Na Emmelies debuut Het Hart van de Adelaar wilde ik alleen nog maar meer van haar lezen. Haar eerste boek vond ik namelijk geweldig en gelukkig hoefde ik niet eens zo heel lang te wachten tot er een nieuw werk verscheen. De Woestijndief is een eerste deel uit een duologie, wat betekent dat we in september alweer verder kunnen lezen. Ik ontving van de uitgeverij een recensie-exemplaar, waar ik ze enorm dankbaar voor ben. Uiteraard heeft dat mijn mening en recensie niet beïnvloed.
Bestel bij libris.nl
Titel: De Woestijndief
Auteur: Emmelie Arents
Uitgeverij: Hamely Books
Genre: YA fantasy
Gelezen van 30 april tot 6 mei
Het verhaal
Je slaat het boek open en valt direct in de actie. Onze hoofdpersoon Taran wordt namelijk achtervolgd omdat hij iets gestolen heeft. Dit is het begin van alle problemen. Op de dag waarop de wachters komen om hem op te pakken, neemt namelijk zijn tweelingbroer Amir ineens de schuld op zich. Amir wordt voor de keuze gesteld om mee te doen aan Het Labyrint, een magisch spel waarmee hij zijn vrijheid -en heel veel geld- kan winnen. Terwijl Amir in de aanloop van het toernooi zoveel mogelijk kennis probeert te vergaren, worstelt Taran met een groot schuldgevoel. Hij heeft er alles voor over om Amir terug te halen. Ondertussen gebeurt er in het land van alles; een magiër die het slechte pad op is gegaan waar alle mensen onder lijden, andere magiërs die zijn kant hebben gekozen en de sultan die dit probleem niet ernstig genoeg vindt om aan te pakken. Zowel Taran als Amir raken hierin verwikkeld.
Het boek zit vol plottwists. Mensen bleken niet te zijn wie ze zeiden, motieven veranderden en er kwam hulp vanuit onverwachte hoek. Het enige probleem met al die twists was dat ik het soms te snel vond gaan, of dat het niet helemaal logisch meer was. Ook zag ik sommige dingen al aan komen, omdat je als lezer doorhebt dat er iets moet gebeuren om het verhaal de juiste kant op te krijgen. Door al die wisselingen en vele personages vond ik het af en toe moeilijk om te volgen. Bepaalde stukjes hadden erg veel details, terwijl belangrijke dingen dan weer vrij kort beschreven waren. Daardoor voelde het voor mij een beetje gehaast, met als gevolg dat ik het niet zo lekker achter elkaar kon lezen. Zo nu en dan moest het boek even aan de kant om alles te laten bezinken. Wel vond ik het ontzettend gaaf dat alle losse stukjes op een gegeven moment allemaal samenkwamen. Voor mijn gevoel is er niets gebeurd wat echt onnodig was of onbeantwoord bleef.
De personages
Het verhaal heeft in principe twee hoofdpersonen, namelijk de broers Taran en Amir. Je leest het meeste vanuit Taran, waardoor je hem beter leert kennen. Toch is het ook fijn dat er voldoende hoofdstukken zijn vanuit Amirs perspectief, zodat je doorkrijgt wat er gebeurt in het kamp van de deelnemers van Het Labyrint. Ook zijn er een aantal hoofdstukken uit nog twee andere perspectieven. Dit is geen overbodige luxe, omdat het verhaal niet had gewerkt zonder deze inzichten. Er zit niet veel logica in de wisseling tussen de perspectieven, zoals om en om een hoofdstuk, maar gelukkig staat er bovenaan wel steeds heel groot vanuit wie je leest.
Ondanks dat Taran en Amir tweelingbroers zijn, lijken ze in karakter niet erg op elkaar. Taran zoekt steeds het randje op en doet criminele dingen, omdat hij een beter leven wil. Hij durft veel, maar heeft best een klein hartje. Amir is meer het rustige type dat graag leest. Wel heeft hij een sterke vechtlust en ziet hij altijd het goede in mensen. Samenvatten is niet echt mijn sterkste kant, dus dat het nu lukt zegt al best veel over hoe deze personages beschreven zijn; best goed dus!
Mijn struggle tijdens het lezen zat 'm ook niet bij de hoofdpersonen. Dat was bij al die andere personages. Geen één is er overbodig, maar man, het waren er zoveel! Al die namen en rollen -helpend, tegenwerkend- die soms ook nog ineens veranderden... Het kostte me moeite om iedereen uit elkaar te houden zo af en toe. Het scheelde dat de meesten rustig werden geïntroduceerd, waardoor er geen infodump ontstond.
De wereld
Emmelie heeft ervoor gekozen om haar fantasy-wereld te baseren op het Midden-Oosten. Dat is een leuk idee, maar er valt ook wat over te zeggen. Als witte lezer heb ik er persoonlijk geen last van gehad, maar ik wil in deze recensie toch even kort aankaarten dat de wereld in het boek kwetsend kan zijn voor mensen met een achtergrond uit landen in dit gebied. De woestijn, de tenten, kamelen, slangen, piramides en de manier waarop er namen worden gekozen voor mensen en plaatsen; allemaal zorgen ze ervoor dat er een bepaalde vibe in de wereld in het boek geschept wordt. Het zijn elementen die gehaald zijn uit niet-Westerse landen, terwijl de cultuur en denkwijze van de personages wel vrij Westers op mij overkwam. Dat is gewoonweg vreemd. Je kunt niet bepaalde elementen uit een cultuur nemen die je leuk vindt, maar alle andere belangrijke aspecten van die cultuur niet gebruiken en invullen met Westerse cultuur. Dat maakt een boek/wereld ongeloofwaardig en bovendien problematisch. Ik denk dat het belangrijk is om er anno 2021 voor te waken dat we bepaalde culturen en groepen mensen niet voor ons eigen Westerse plezier misbruiken (denk bijvoorbeeld ook aan K3 en hun 'Egyptische' verkleedpartij die historisch gezien niet juist is). Diversiteit is goed, zeker ook in fantasy-werelden, maar dan wel op een eerlijke manier. Ik vind dat daar veel meer aandacht aan besteed had kunnen worden.
Verder was een kaart voorin het boek geen vervelende toevoeging geweest, want ik had soms moeite om te onthouden waar welke plaatsen lagen en hoe ver dat was van andere plaatsen. Dan moesten ze ineens lang reizen, terwijl ik dacht dat het een kwartier lopen was, bij wijze van spreken.
Mijn conclusie
Om heel eerlijk te zijn viel het boek me een beetje tegen. Ik werd niet zo meegezogen zoals in Het Hart van de Adelaar, iets waar ik wel op had gehoopt. Het tempo vond ik vaak wat te snel, dingen hadden wat gedetailleerder gemogen naar mijn smaak en ook de vele personages zorgden soms voor verwarring. Het einde daarentegen vond ik enorm spannend, en ik wilde ook echt niet gaan slapen voordat ik het uit had.
Een ander positief punt vond ik dat iedereen in het boek een magiër kan worden, als je maar genoeg geld hebt. Het is niet zo dat er bepaalde mensen echt zijn voorbestemd, of krachten bezitten of zo. De magie in het boek is doormiddel van brouwsels die gemaakt zijn van bloemen en planten, iets wat in principe iedereen zou kunnen leren. Dat vond ik wel mooi, omdat in de meeste boeken met magie mensen afhankelijk zijn van de krachten die ze sinds hun geboorte bezitten.
Misschien dat mijn verwachtingen te hoog waren, misschien dat ik kritischer ben gaan lezen vanwege Emmelies debuut, misschien was dit boek gewoon niet helemaal mijn ding. Ik heb me best vermaakt tijdens het lezen, maar ik werd niet omver geblazen. Ik geef het daarom een eerlijke 3★. Dit boek is wel een aanrader als je zin hebt in een fantasyverhaal met een rap tempo en vele plottwists, verraders en vriendschap.
Reactie plaatsen
Reacties