Zout is een boek dat ik zonder Instagram waarschijnlijk aan me voorbij had laten gaan. Een contemporary over eetproblemen van een voor mij nogal onbekende uitgeverij... Nee, niet iets wat ik snel op zou pakken. Maar het ding is; ik ken de auteur. Of nou ja, ik volg haar al een paar jaar en we chatten zo af en toe. En als je iemand een beetje kent, is het wel zo leuk om het debuut van diegene te lezen.
Om eerlijk te zijn, twijfelde ik of ik wel een recensie moest schrijven over Zout. Ik wil altijd mijn eerlijke mening geven, en die niet laten beïnvloeden met het feit dat ik weet wie het geschreven heeft, maar ik wil tegelijkertijd ook de auteur niet per ongeluk kwetsen of zo. Gelukkig weet ik dat Doreen en ik allebei houden van eerlijk- en openheid, dus heb ik besloten om toch mijn mening op papier te zetten.
Doreen is een Vlaamse auteur die zich veel bezig houdt met poëzie. Doordat het boek ook nog eens is gebaseerd op eigen ervaringen, was ik erg benieuwd geworden. Dit is wat ik er uiteindelijk van vond.
Bestel bij libris.nl
Titel: Zout
Auteur: Doreen Hendrikx
Uitgeverij: Pelckmans
Genre: YA contemporary
Gelezen van 15 tot 18 juli
Waar het over gaat
In Zout is Maud onze hoofdpersoon. Ze is een wat onzekere zeventienjarige die gek is op eten. Haar beste vriend Remi heeft haar daarom uitgedaagd om binnen een jaar 2000 volgers te halen met een Foodstagram -een Instagram pagina dat in het teken staat van eten. In het begin gaat dat goed en grijpt ze de uitdaging met beide handen aan. Totdat Maud zichzelf gaat vergelijken met andere influencers en tot de conclusie komt dat haar lage volgersaantal te maken heeft met haar uiterlijk. Maud voelt zich niet lekker in haar vel en besluit te gaan afvallen. Maar daardoor verliest ze de écht belangrijke dingen uit het oog...
Wat ik ervan vond
Zout is een boek dat voortgaat als een kabbelend beekje. Een beekje vol scherpe stenen en rotsen, dat wel. Het is een realistisch verhaal met de nodige pijnpunten. Het kabbelende gevoel dat ik kreeg, komt vooral doordat het geen duidelijke verhaallijn heeft of een richting waar het naartoe gaat. De enige houvast die je als lezer hebt, zijn de volgersaantallen van Mauds Foodstagram en de ontwikkeling van haar eetprobleem. Het is alsof je een momentopname van Mauds leven leest. Het zou zomaar echt gebeurd kunnen zijn. Tegelijkertijd zorgde het ontbreken van een duidelijke richting ervoor dat het voor mij niet lekker doorlas en ik sneller afgeleid raakte.
Alle personages zijn uniek en voegen iets toe in het verhaal. De beste vriend Remi die Mauds steun nodig heeft nu zijn vader ernstig ziek is, maar in de steek wordt gelaten. Rinse, met wie Maud bevriend raakt. Mauds familie, die deels Italiaans is en haar moeder die op hoog niveau kookt. Toch voelde ik niet veel connectie met deze mensen. Je leest het verhaal in ik-vorm vanuit Maud. Haar gevoelens over de bijpersonages kleuren als vanzelf jouw mening over hen. Verder kon ik me niet zo goed inleven met de hoofdpersoon. Maud is vaak naïef. Ook als haar eetprobleem al ver gevorderd is en ze zelf beseft dat het niet goed gaat, is ze van mening dat het toch allemaal wel meevalt. Ze kan zich niet al te best in anderen verplaatsen, waardoor ze dingen die recht voor haar neus gebeuren of zelfs tegen haar worden gezegd, niet goed begrijpt. Soms wilde ik echt naar haar schreeuwen; 'ben je blind of zo?!'.
Waar ik het meest moeite mee had tijdens het lezen, was de schrijfstijl. Dat is misschien niet zo gek, als je bedenkt dat het een echt Vlaams boek is en ik als Nederlander daardoor sommige woorden of uitdrukkingen niet altijd meteen begreep. Ergens was dat ook wel weer fijn, want nu weet ik ten minste waar Vlaamse lezers tegenaan lopen bij het aanbod van Nederlandse boeken. Daarnaast heeft de auteur een aantal stopwoordjes en -zinnetjes. Eerst dacht ik dat het misschien hoorde bij Maud, aangezien we vanuit haar perspectief lezen. Op een gegeven moment begon ik me aan alle 'ik zweer het je's te storen en vroeg ik mij af waarom de redacteur hier niets mee heeft gedaan. De verwachtingen naar aanleiding van Doreens verleden met poëzie, werden voor mij niet helemaal waargemaakt.
Mijn conclusie
Ik vind het makkelijker om de paar minpunten van een boek te beschrijven, dan alles te benoemen wat ik er wel goed aan vond. Al met al is Zout namelijk gewoon een prima contemporary dat zeer belangrijke thema's belicht. Doordat het over social media en influencers gaat, zal het veel jongeren aanspreken. Ook vond ik het mooi hoe je tussen de regels door kon lezen dat Maud zowel op jongens als op meiden valt, en hier verder geen drama omheen is. Alle eindjes werden aan het einde keurig aan elkaar geknoopt. Dat vind ik altijd wel lekker; dat er geen vragen overblijven. Voor een debuut is dit een goed boek. Uiteraard zijn er altijd verbeterpunten (please, let op je stopwoorden in een volgend boek!), maar ik heb me best vermaakt tijdens het lezen. En voor Vlaamse lezers is het fijn dat er binnen het YA-aanbod een boek is dat aansluit bij hun taalgebruik.
Wat ik zelf interessant vond, was dat je Maud als ongediagnosticeerde autist kunt zien. Auteur Doreen kreeg tijdens het schrijfproces haar eigen diagnose, en ontdekte toen dat haar personage wel heel erg op haar leek. Bovendien resulteren de problemen die autisten kunnen ondervinden bij jonge meiden vrij vaak in eetproblemen zoals die van Maud. Om dit te kunnen lezen tussen de regels door, is wel enige kennis over autisme vereist. Als je dat hebt, is het een interessante extra laag.
Alle punten bij elkaar opgeteld, krijgt het boek van mij 3★. Het was een prima boek, maar ik werd niet omver geblazen of helemaal meegesleept. Wel ben ik heel benieuwd naar toekomstige boeken van Doreen, want dat die er komen, weet ik zeker!
Reactie plaatsen
Reacties