Recensie | Laat ons zien wie je bent

Waar het over gaat

De twaalfjarige Cora is veel alleen. Ze is anders dan haar leeftijdsgenoten, waardoor het nooit lekker klikt. Dat ze bevriend zou raken met Adrien, de zoon van de baas van haar broer, had dan ook niemand verwacht. Vooral Cora niet. Adrien begrijpt hoe het is om anders te zijn en er ontstaat een hechte vriendschap. Cora raakt geïntrigeerd door het bedrijf van Adriens vader, waar haar broer werkt. Daar maken ze hologrammen -Grams- zodat je beroemdheden kunt ontmoeten of kunt praten met een overleden dierbare. Als Cora wordt gevraagd mee te helpen aan het project, wil ze dat daarom ook meteen. De wetenschappers zeggen dat ze Cora's autisme willen bestuderen, zodat ze dit zo realistisch mogelijk na kunnen maken. Maar al snel ontdekt Cora dat er iets vreemds aan de hand is. Haar onderzoek hiernaar brengt haar in grote problemen.

Wat ik ervan vond

Oké, waar moet ik beginnen? Het eerste woord wat in me opkomt is; wauw. Gewoon wauw. Dit boek heeft mij intens geraakt, ik heb werkelijk de helft van de tijd zitten huilen. Ik voelde me zó gezien. Waarom dat zo is, vind ik lastig benoemen zonder teveel te verklappen over het verhaal. Maar ik ga een poging doen.

Laat ik eerst maar wat meer vertellen over de setting van het verhaal. Het boek speelt zich in een nabije toekomst af. Dit valt niet extreem op. Het wordt even kort aangestipt door te vertellen dat je vanwege het klimaat niet meer met het vliegtuig mag. Daardoor was de technologie van de hologrammen meteen realistisch, aangezien dat in onze huidige tijd nog niet kan op hetzelfde niveau.

De vriendschap tussen Cora en Adrien is hartverwarmend. Cora heeft in het begin van het boek niet zoveel met haar autisme, ze vindt het vooral lastig. Ze kan niet goed tegen oneerlijkheid en loopt tegen vooroordelen van anderen aan. Ze zit dan ook niet echt te wachten op de bijdehante opmerkingen van Adrien die zegt dat ze op elkaar lijken. Adrien heeft ADHD. Hij laat Cora zien dat haar anders-zijn haar kracht is. Langzaamaan bloeit Cora op en leert ze van haar autistische brein te houden. Deze ontwikkeling vond ik heel mooi en realistisch. In Een soort vonk is de hoofdpersoon vanaf het begin oké met haar autisme, maar in dit boek wordt de struggle om het als iets positiefs te zien die auti's kunnen ervaren belicht. 

Verder was het thema rouw in dit boek aanwezig. Cora's moeder is overleden en daar heeft ze het moeilijk mee. Cora is daarom extra bereid om Pomegranate, het bedrijf van de vader van Adrien, te helpen. Ook terwijl haar vader dit totaal niet ziet zitten. Als Cora de kans had gehad om met haar overleden moeder te praten, al was het maar een hologram, zou ze dat graag willen. Dat gunt ze andere mensen ook. De mensen bij Pomegranate spelen erg op dit gevoel in om haar over te halen om haar te mogen observeren. Hoe Cora met dit gevoel omgaat en de gedachten die ze had, vond ik erg ontroerend.

Wat het meest bij me binnenkwam, was de intense haat die sommige mensen naar neurodiverse mensen in dit boek hebben. Cora gaat hier tegen in verzet, wat erg krachtig was. Het is ronduit walgelijk dat mensen autisme nog steeds als een ziekte zien, als iets wat opgelost en verbannen moet worden. Autisten zijn volwaardige mensen met een brein dat gewoonweg anders werkt dan dat veel mensen kennen. Doordat ik dit boek las terwijl ik ook online dit soort berichten langs zag komen, kwam het nog even extra hard aan. 

Mijn conclusie

Door de heftige onderwerpen en vele plottwists, was dit boek voor mij een ware rollercoaster aan emoties. Daardoor voelde het ook minder aan als een jeugdboek, ondanks dat de hoofdpersoon twaalf jaar is. Ik denk zelfs dat als ik het rond die leeftijd had gelezen, dat het minder was binnengekomen. Daarom raad ik het boek ook zeker aan voor oudere lezers.

Ik vond het heerlijk dat de hoofdpersoon in dit boek een meisje is, omdat in de meeste boeken autisten jongens zijn. Dit doorbreekt het stereotype en draagt bij aan meer herkenning en acceptatie. Daarnaast vond ik het heel mooi om de verschillen en overlappingen te zien met het ADHD van Adrien. Neurodiversen vinden vaak meer aansluiting bij elkaar en begrijpen elkaar sneller. Dat is niet algemeen bekend, dus dat dit werd verwerkt in dit boek, vond ik een fijne toevoeging.

Mijn boodschap is dus; lees dit boek! Als je houdt van een ietwat science-fiction achtige setting, maar ook als je dit juist niet boeiend vindt; het is precies genoeg aanwezig zonder de bovenhand te voeren. Lees dit boek als je meer wilt leren over autisme, of als je herkenning zoekt. Of lees het gewoon om de flinke dosis spanning, want daar zit het vol mee!

Dit boek krijgt van mij de volle 5★. Wát een boek!

Kort vergelijkings-rondje

Voor wie twijfelt om na Een soort vonk ook Laat ons zien wie je bent te gaan lezen, dit zijn de verschillen en overeenkomsten. Ik las online namelijk dat ze teveel op elkaar zouden lijken, maar daar ben ik het niet mee eens. Mijn conclusie; lees ze allebei!

De autistische kenmerken van Addie en Cora overlappen, maar zijn niet volledig hetzelfde. Ook hoe ze omgaan met hun autisme is anders. Wel komen ze allebei op voor neurodiverse mensen en maken ze een mooie ontwikkeling door.